Etgar Keret

Palestyńczycy prosili ładnie o państwo. Dostali? Francy dostali. A przeszli do wysadzania w powietrze dzieci w autobusach i nagle zaczęto ich słuchać. Osadnicy chcieli, żeby ich dopuścić do dialogu. Zostali dopuszczeni? Ni cholery. Zaczęli się bić, polali trochę wrzącym olejem straż graniczną, i nagle zaczęto wychodzić im naprzeciw. (fragment...

To opowiadanie jest najlepszym opowiadaniem w książce. Więcej. Jest opowiadaniem najlepszym na świecie. I to nie my ustaliliśmy, ustaliło to jednogłośnie kilkudziesięciu niezależnych ekspertów, którzy porównywali je przy użyciu ścisłych laboratoryjnych reguł z reprezentacja literatury światowej. (fragment tekstu) Keret potrafi powiedzieć...

Człowiek, który wiedział, co zaraz powiem, siedział obok mnie w samolocie i głupkowato się uśmiechał. To, co było w nim najbardziej irytujące, to że nawet mądry nie był ani wrażliwy, a mimo wszystko udawało mu się powiedzieć wszystkie te rzeczy, które ja miałem zamiar, trzydzieści sekund wcześniej. (fragment tekstu) Keret potrafi powiedzieć...

Dwóch oczekujących przy biurku w gabinecie zabiegowym lekarza akupunkturzysty. Ojciec i syn. Akupunkturzysta wchodzi do pokoju. Jest Chińczykiem. Siada za biurkiem. (fragment tekstu) Keret potrafi powiedzieć więcej w sześciu akapitach niż większość pisarzy na sześciuset stronach. „People”...

Pewien czarny człowiek przeprowadził się na ulicę białych. Miał czarny dom z czarnym tarasem i codziennie rano siadywał na nim, popijając czarną kawę. Aż pewnej czarnej nocy weszli do jego domu biali sąsiedzi i straszliwie go pobili. (fragment tekstu) Keret potrafi powiedzieć więcej w sześciu akapitach niż większość pisarzy na sześciuset...

Gość fantazjuje o domach innych ludzi, że to jego dom. O samochodach, o pracy. Co tam praca – o żonie. Wyobraża sobie inne kobiety, że to jego żona. I też o dzieciach. Dzieci spotykane na ulicy, w parku, dzieci, które widział w jakimś serialu w telewizji. Wyobraża je sobie na miejscu własnych dzieci. (fragment tekstu) Keret potrafi powiedzieć...