Ostrowska Eda

Czyli prawdziwie Pani wyznaje, że Jej poezja jest z Boga? Tak po prostu? Tak na serio i tak wprost?Że słowo poety ma swoje źródło w tamtym odwiecznym? I że to nie żadna abstrakcyjna koncepcja, tylko żywe doświadczenie?No to jest Pani albo odważna, albo szalona. Albo jedno i drugie.Ciekawe, co też dalej z tego będzie. Bardzo, bardzo ciekawe.Beata...

Eda jest autorką, ale też aktorką tych wierszy, gra nimi jakieś performance ze sobą i światłem. Jest jak natchniona prorokini, która - zdrowa lub oszalała - przekazuje przesłanie. Eda po prosty zjadła Raj. Teraz mieszka na Ziemi, mija nas na ulicy, siada obok w autobusie, tak zwyczajna, a taka bezwstydnie genialna.Remigiusz Grzela...

Te wiersze to nie wiersze - to zaklinanie życia, to przyzywanie na pomoc samego Boga, by raczył cieniom tego żywota użyczyć nieco światła.Józef F.Fert...

Ze wstępu Jadwigi Mizińskiej: "Po poemacie należałoby się spodziewać, jeśli już nie monumentalnej, to co najmniej dłuższej formy rozwijającej pewną wyraźną ideę. Jak szeroka rzeka meandrującej po rozległym obszarze i zbierającej mnóstwo dopływów: wtrąceń czy dygresji, ostatecznie jednak wpadającej do wspólnego morza. U Edy Ostrowskiej mamy...

Kiedy w brewiarzunastępowały dzień po dniuczytania z listówśw. Ignacego Antiocheńskiegomęczennika, czułambiologiczny sprzeciwjakkolwiek słowopociągało mistyką.Dziwiłam się, brzydziłam,zachwycałam. Pragnąćbyć rozszarpanymprzez dzikie zwierzęta.To nieludzie. W istocie.Boskie...