Kultura Karaoke

Karaoke (z japońskiego: pusta orkiestra) to forma zabawy dla milionoacute;w ludzi pragnących stać się na chwilę Madonną albo Sinatrą. Według Ugrescaron;ić karaoke nie potwierdza wcale demokratycznej idei, zgodnie z ktoacute;rą każdy może, jeśli tylko chce, lecz ideę odwrotną (choć roacute;wnie demokratyczną): że każdy chce, skoro może. Karaoke to zabawa dla tych, ktoacute;rzy nie zostawiają swojego podpisu, kryją się za anonimowością, pozostają w bezpiecznych granicach swych konformistycznych wspoacute;lnot konsumenckich. Odrywają się od własnego ja, wcielając się na chwilę w role stworzone dlanbsp;nich przez innych. Kultura narcyzmu zmieniła się w kulturę karaoke, albo po prostu jest jej konsekwencją.

W swym eseju Dubravka Ugrescaron;ić zajmuje się ludzkimi działaniami, w efekcie ktoacute;rych anonimowy uczestnik poprzez powielanie istniejących wzoroacute;w kulturowych i korzystanie ze wspoacute;łczesnej technologii osiąga stan zaspokojenia, gubiąc po drodze wszystkie narzędzia mogące uchronić go przed ekspansją wywłaszczających jąnbsp;mechanizmoacute;w zarządczych. Uszczęśliwiony tłumek miłośnikoacute;w karaoke nie przeczuwa zbliżającej się katastrofy.

O pisarzach zaangażowanych moacute;wi się, że dają nam wgląd w istotę społecznych i politycznych problemoacute;w. Dubravka Ugrescaron;ić nie tylko precyzyjnie wskazuje zrakowaciałe miejsca sfery publicznej, lecz także podpowiada, w jaki sposoacute;b można je uleczyć.
Grzegorz Jankowicz

Książka "Kultura Karaoke"
Dubravka Ugrešić