Rozwiązanie Lennona

"Robert wyłączył silnik i wyjął ze stacyjki kluczyk. Potem wysiadł, obszedł samochoacute;d i otworzył przednie drzwi od strony Agnieszki. Odebrał od niej pizzę, a wtedy z kolei Agnieszka wysiadła. Kiedy trzasnęła swoimi drzwiami, Robert wcisnął guzik na pilocie. Rozległ się znajomy sygnał.

- Sprawdź, czy zamknięte - poprosił.

- Moacute;wiłam ci już sto razy, żebyś przestał męczyć te klamki! - zdenerwowała się Agnieszka, chociaż nie do końca na poważnie, i moacute;wiąc te słowa, spełniała prośbę męża. Szarpała kolejno klamkami, nawet ciut za mocno, niż było trzeba. - No widzisz? - zaczęła się uśmiechać. - Zamknięte. po to ludzie wymyślili te fidrygałki... - wskazała na ręce Roberta ukryte pod pudełkami z pizz, nieświadoma, w ktoacute;rej dłoni pilot się znajdował - ... żeby nie trzeba było niczego dotykać.

Agnieszka ruszyła w kierunku bloku Ewy. Robert podążył za nią.

- Kiedyś byly kluczyki i trzeba było je włożyć do każdego zamka, zanim wymyślili centralny - kontynuowała, idąc. - Wtedy trzeba było dotykać. Teraz już nie trzeba, więc tego nie roacute;b, na Boga!

- Przyzwyczaiłem się.

- To się odzwyczaj!" - fragment książki

Książka "Rozwiązanie Lennona"
Grzegorz Walenda