Mistrze dźwięku i ciszy. Luigi Nono

Luigi Nono (1924-1990) był jedną z najważniejszych postaci powojennej muzycznej awangardy i zarazem artystą o radykalnie lewicowych poglądach, pragnącym swą twoacute;rczością służyć sprawie rewolucji. Opowiadał się po stronie państw realnego socjalizmu, jednak całkowicie odrzucał płynące z nich estetyczne dyrektywy ndash; jego zdaniem prawdziwie rewolucyjna sztuka winna sięgać po najbardziej zaawansowane rozwiązania techniczne i formalne. Za godny kontynuacji artystyczny wzoacute;r uważał nie muzykę "ludową w formie i socjalistyczną w treści", lecz awangardowy teatr rosyjski okresu po rewolucji (Meyerhold, Majakowski).

W ostatnich latach życia Nono całkowicie porzucił koncepcję muzyki agitacyjnej o "plakatowym" charakterze i zwroacute;cił się w stronę problematyki uwzględniającą perspektywę historyczną i egzystencjalną. Jego ostatnie utwory są wyrazem chęci wzmożenia intensywności percepcji dźwiękowego przekazu, rozwinięcia tłumionej umiejętności słuchania i koncentracji. Przezwyciężenie powierzchownego oglądu rzeczywistości, "sakralne tęsknoty" w dziele kompozytora-marksisty to elementy wspoacute;łtworzące niepowtarzalną aurę jego muzyki, twoacute;rczości ktoacute;ra stała się przedmiotem kultu nieustannie przyciągającego nowych wyznawcoacute;w.

Książka "Mistrze dźwięku i ciszy. Luigi Nono"
Krzysztof Kwiatkowski