Anamnezy

"Jeśliby dla zapisanych w tej książce opowieści szukać jakiegoś skroacute;tu, metafory, można by powiedzieć, że są jak gest uniesienia dłoni, kiedy o chłodnym poranku, stojąc na osnutym węglowym dymem i mgłą kolejowym peronie, żegna się tych, ktoacute;rzy odjeżdżają na zawsze, nie wiedząc na pewno, czy żegna się ich, czy siebie. Mgła zaciera kontury rzeczy, w oświetlonych oknach widać jakieś postacie, twarze sprzed lat ndash; nierozpoznawalne już, chociaż znajome; za chwilę znikną w ciemności, pozostanie pustka, ktoacute;rej przecież nie sposoacute;b wypełnić słowem. Wtedy szuka się jakiegoś zaklęcia, gestu, znaku, czegokolwiek, co mogłoby zatrzymać czas, ocalić go od zapomnienia, choćby tym znakiem moacute;gł być tylko gest podniesienia dłoni..."nbsp;- Adam Wodnicki, O pamięci

Książka "Anamnezy"
Adam Wodnicki