Jan Gondowicz

Bruno Schulz opisał świat dla niego samego miniony, nieobecny i zamknięty. Także i dziś świat, w którym pisał, jest miniony, nieobecny i zamknięty. Czytając Schulza, wkraczamy więc w świat miniony, nieobecny i zamknięty w dwójnasób. Do regionów jego wielkiej herezji, w kresce i słowie, przekradać się więc trzeba sposobem, wypatrując, co przemawia z...

W jednym z błyskotliwych esejów, które wypełniają karty Ducha opowieści, Jan Gondowicz konstatuje z żalem, że należy do ginącego plemienia czytaczy, a więc - dopowiedzmy za niego - czytelników-erudytów, dla których książki to środowisko naturalne, Sprawa, miłość i powołanie. Wypada mieć nadzieję, że diagnoza autora jest grubo przesadzona, a plemię...

"Sztuka czytania nie jest rozrywką, ale może być rozrywką nie jest eksperymentem, ale może być eksperymentem nie jest filozofią, ale może być filozofią nie jest rewoltą, ale może być rewoltą nie jest ekstazą, ale może być ekstazą. W ostatecznym rozrachunku nic innego jak tylko sztuka czytania utwierdza nas, że każda rzecz może być czymś innym, a...

Jan Gondowicz uważa się za medium, porzez które rozmawiają ze sobą inne książki. Gdyby nie on, może by się nie spotkały. Z tych spotkań spisuje fragmenty rozmów tego, co napisane, z tym, co wyczytane, tego, co wyczytane, z tym, co domyślane, tego, co domyślane, z tym, co tylko przypuszczalne, tego, co przypuszczalne, z tym, co zaledwie widmowe. Ale...

...